AŞK

Gündüz zifiri karanlıktı

Işıklar kesilmiş göz gözü görmüyordu

Gündüz gece miydi yoksa gece mi gündüz

Yanmayan kamıştan ses gelmiyordu

Sonra geceye dönen gündüz vaktinde kulakla duyulan sessizlik arasından bir fısıltı yükseliverdi

AŞK...

Sonra bir ay doğdu gece anda gündüze döndü

Yanmayan kamış birden tutuşuverdi

Tutuşan kamış ney’e döndüğünü şaşırdı ve ney’den sonra bir tek ses çıktı

AŞK...

Başka sese ne hacet ne haddine âşık’ın başka zevk üflemeye ney’den

Üfleseydi olur muydu neyzen

Bu meydan AŞK meydanı

Bu meydan âşık’ın maşuka meyl meydanı

Bu meydan vuslat meydanı

Aşkın şarabının döküldüğü gül meydanı

Bu meydanda karınca aslanı yere serer

Cesetler yer değiştirir

Değiştirir de karınca aslan, aslan karınca olur

Cesedinden sıyrılan karınca göğe gönül merdiveni çıkarır

Nefes almak her kişi kârı

Kârdan maksat ayakta durmak

Beden ayakta durur da gönül neyler peki

Onun nefes alması da AŞK ile beslenen er kişi kârı

Aşksız bir gönül kurumuş bir ot

Sulamazsan onun mekânı mezar

Gönülden içeri bir ırmak akar

Adına AŞK derler...